OKUL ÖNCESİ DÖNEM ÇOCUKLARINDA BAĞLANMA VE BENLİK ALGISI ARASINDAKİ İLİŞKİNİN İNCELENMESİ

Abstract

Erken çocukluk yıllarında gelişen bağlanma ilişkisinin niteliği çocuğun kişilik gelişimini büyük ölçüde etkilemektedir. Literatürde de güvenli bağlanma ilişkisinin çocuğun benlik gelişimini olumlu yönde etkileyeceği belirtilmektedir. Bu nedenle erken yıllardaki ebeveyn-çocuk ilişkisinin niteliği oldukça önem taşımaktadır. Bu araştırmanın amacı da okul öncesi eğitime devam eden 60-72 aylık çocuklarda bağlanma ve benlik algısı arasındaki ilişkiyi belirlemektir. Araştırma ilişkisel tarama biçiminde tasarlanmış olup, çalışma grubunu 2016-2017 eğitim-öğretim yılında Karabük il merkezine bağlı anaokulları ve ilkokulların anasınıflarına devam eden, uygun örnekleme yöntemiyle seçilen 60-72 aylık 140 çocuk oluşturmaktadır. Çocuklardan 64’ü kız, 76’sı da erkektir. Bu araştırmada verileri toplamak amacıyla “Tamamlanmamış Oyuncak Bebek Ailesi Hikâyeleri Ölçeği (TOBAH) ve Purdue Okul Öncesi Çocukları İçin Benlik Kavramı Ölçeği (POBKÖ)” kullanılmıştır. Bu ölçekler çocuklara birebir uygulanmıştır. Araştırmanın sonucunda, çocukların bağlanma düzeyleri ve benlik algıları arasında r=0,182 olan pozitif yönlü çok zayıf bir ilişki bulunmuştur (p<0.05). Çocukların sosyal benlik algıları ile bağlanma düzeyleri arasında r=0,223 olan pozitif yönlü çok zayıf düzeyde anlamlı bir ilişki bulunmuştur (p<0.05). Aynı zamanda bağlanma durum dağılımları incelendiğinde kaçınma bağlanması gözlenen çocukların %55,7 ile en büyük grup olduğu gözlenmiştir. Bunun yanında çocukların %40,7’sinde güvenli bağlanma ve %3,6’sında da negatif bağlanma gözlenmiştir.