Autyzm jako wyzwanie w wymiarze medycznym, diagnostyczny i terapeutyczny

Abstract

Wprowadzenie i cel pracy: Autyzm stanowi całościowe, rozległe zaburzenie rozwoju. Wpływa na przebieg różnych procesów i znacznie ogranicza osobom nim dotkniętym, możliwość samodzielnego, niezależnego od opieki innych ludzi, życia. Zgodnie ze współczesną wiedzą autyzm zaliczany jest do problemów o podłożu neurobiologicznym. Budzi on duże zainteresowanie badaczy, pozostając wciąż stosunkowo słabo poznanym [24]. Celem pracy był przegląd wiedzy w obszarze wieloaspektowego podłoża autyzmu oraz diagnostycznego i terapeutycznego charakteru zaburzeń autystycznych. Opis stanu wiedzy: Obecnie autyzm traktowany jest jako zaburzenie neurorozwojowe, którego objawy ujawniają się zwykle przed osiągnięciem przez dziecko wieku trzech lat. Osoby dotknięte tym zaburzeniem przejawiają deficyty w zakresie interakcji społecznych, komunikacji werbalnej i niewerbalnej, jak również prezentują zaburzone (ograniczone lub stereotypowe) wzorce zachowania. Autyzm jako schorzenie niejednorodne, może również współistnieć z różnego rodzaju zaburzeniami m.in. upośledzeniem umysłowym, padaczką, zaburzeniami lękowymi czy nastroju [1, 35]. Podsumowanie: Prognozy dotyczące rozwoju, stopnia przystosowania się i wyjścia z autyzmu nie są optymistyczne. Mimo postępów w diagnozowaniu, terapii i edukacji sukces w postaci pełnego wyleczenia jest wciąż „rzadki”. Natomiast istotny jest fakt, że sytuacja osób dotkniętych tych zaburzeniem rozwoju stopniowo poprawia się, dzięki coraz lepszym programom edukacyjnym oraz terapeutycznym, jak również dzięki podejmowanym inicjatywom na rzecz zwiększania możliwości uczestniczenia tych osób w życiu społecznym.