Resiliency family caregivers of people with mental disorders in Tehran

Abstract

مقدمه: تاب آوري ظرفيت بازگشتن از دشواري پايدار و ادامه دار و توانايي در ترميم خويشتن است. که عليرغم قرار گرفتن در معرض تنش هاي شديد، منجر به موفقيت انسان در برابر حوادث و اتفاقات مي شود. مطالعه حاضر با هدف تعيين تاب آوري مراقبين خانوادگي بيماران مبتلا به اختلالات رواني انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر، از نوع توصيفي -تحليلي است. در اين مطالعه حجم نمونه 220 نفر محاسبه گرديد. ابزار گرد آوري اطلاعات در اين پژوهش فرم مشخصات فردي و پرسشنامه استاندارد تاب آوري کانر و ديويدسون بود. اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار 16 SPSS و آزمون هاي آماري همبستگي اسپيرمن، آزمون t و ANOVA مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: در اين مطالعه. ميانگين تاب آوري مراقبين مبتلا به اختلالات رواني 69.93 با انحراف معيار 16.38 بوده است. همچنين مطابق يافته ها در مجموع 86.8 درصد مراقبين بيماران تاب آوري بالاي 51 را داشتند. بين تاب آوري مراقبين با مشخصات دموگرافيک (سن، جنس، وضعيت اقتصادي-اجتماعي و تحصيلات) ارتباط آماري معناداري وجود نداشت. نتيجه گيري: يافته هاي اين مطالعه به پرستاران و ساير ارائه دهندگان مراقبت هاي بهداشتي کمک مي کند که از مدل تاب آوري و يا مدل هاي مشابه براي ارتقاء سطح سلامت، افزايش ظرفيت بازگشتن از دشواري پايدار و ادامه دار و توانايي در ترميم خويشتن، افزايش عملکرد اجتماعي، اقتصادي و رفاهي و ارتقاء سطح تحمل مراقبين وبراي مراقبت و آموزش با خانواده هاي بيماران مبتلا به اختلالات رواني استفاده کنند.