Komunikacja w schizofrenii. Przyczyny stygmatów i kierunki terapii

Abstract

Teza Schizofrenia jest zaburzeniem psychicznym, manifestującym się przez dwa szerokie obszary objawów określanych jako: pozytywne (halucynacje, urojenia) oraz negatywne przejawiające się m.in.: w wycofaniu się osoby czy spadku motywacji. Objawy negatywne są mniej widoczne, jednak również są bardzo uciążliwe dla budowania i podtrzymywania relacji z osobami ze schizofrenią.  Nieprawidłowości mowy i komunikacji są powiązane zarówno z pozytywnymi, jak i negatywnymi objawami schizofrenii. Z jednej strony brak motywacji do mówienia, z drugiej dezintegracja mowy, trudności w odczytywaniu niedosłowności – utrudniają kontakt osób chorych z otoczeniem oraz mogą prowadzić do stygmatyzacji. Omówione koncepcje Celem artykułu jest opisanie zaburzeń mowy w schizofrenii, których niepoprawna interpretacja może być przyczyną stygmatów/piętnowania, oraz wyznaczenie kierunku działań terapeutycznych. Schizofazja – specyficzne dla schizofrenii zaburzenie mowy – charakteryzuje się zanikiem spójności wypowiedzi, dezintegracją na poziomie pragmatycznym, semantycznym oraz formalnogramatycznym. Wyniki i wnioski Zadaniem terapeuty powinno być zaplanowanie i przeprowadzenie terapii, która pomoże choremu płynnie mówić, odnaleźć się w sytuacji dialogowej, w odbudowaniu prawidłowej narracji, a także w przełamywaniu lęków przed mówieniem.