I. de Haan, Politieke reconstructie. Een nieuw begin in de politieke geschiedenis

Abstract

Zie voor een reactie van Te Velde BMGN 119, 3 (2004) 378-80 waarin Te Velde nog eens uitlegt wat de politieke cultuurbenadering nu precies inhoudt. Kritiek van De Haan op de politieke cultuurbenadering. De Haan omschrijft de dominante benadering [tot in de jaren 80/90] als die van een die gericht is op politieke leiders en de wijze waarbinnen zij binnen de gevestigde instituties (partij, parlement) naar uitbreiding van macht/verwezenlijking van hun politiek/ideologische doelstellingen streefden. Deze benadering kwam onder druk te staan. 1. meer aandacht voor politieke ideeën 2. voor politieke talen 3. belang van rituelen, feesten, repertoires 'De wending naar de politieke cultuur heeft duidelijk gemaakt dat de politieke geschiedenis in belangrijke mate een strijd is om de vraag waar 'de politiek' zich mee zou moeten of mogen bemoeien'.(21) Maar: drie 'verliesposten' 1. machtsaspect verdwijnt uit beeld: dat wil zeggen, er moet ook oog zijn voor de vraag wie bepaalde politieke vormen het beste hebben cultiveren, naar hun hand hebben weten te zetten 2. politieke instituties verdwijnen uit beeld: de vraag zou moeten worden gesteld waarom 'de ene politieke habitus wel geinstitutionaliseerd raakt en de andere niet'. 3. geen aandacht voor evenementiële geschiedschrijving Reactie Te Velde Politieke cultuur-benadering is gericht op de analyse van 'de (in)formele regels van de gevestigde politiek', hoe instituties in de praktijk functioneren en gedefineerd worden (dit is een proces, zie Turpijns studie naar de TK), en analyse van de strijd over de grenzen van wat politiek is. Het gaat dus wel degelijk ook over instituties. Politieke cultuur gaat ook over macht, namelijk over de vraag welke formele en informele regels gelden in de politieke strijd en machtsvorming via repertories van collectieve actie