State Management of the British Union of Fascists in the 1930s

Abstract

Doubtless, the Communist Party of Great Britain was seen as the main threat to political stability and was therefore under strict political surveillance.(29) MI5 maakte bij onderzoek gebruik avn leden van de BF en andere patriottische organisaties.(30-31) Official image of the BF was negative, but MI5 made good use of the organisation, which was an ally in the battle against communist danger.(31) How to deal with the Fascist threat? Preferably by 'informal techniques of political management' instead of 'tinkering with the common law' which would only fuel resistance as it restricted civil liberties and as it 'limited the administrative freedom of manoeuvre and discretion by the authorities'.(33) Informal techniques: primarily aimed at obstructing media coverage, putting requests at the BBC, newspaper editors and newsreel companies (no filming of mass demonstrations).(34) Volgens Thurlow waren recent interpretations van de maatregelen geneigd changes in the law te zien als een reactie op extreemlinkse activiteiten. Daarnaast neiging om changes in the law te zien als 'unnecessary restriction on civil liberty'. Overheid liet zich niet alleen leiden door de verontrustende rapporten van de geheime dienst en de politie maar hield ook rekening met breder draagvlak voor maatregelen. Overheid was volgens Thurlow 'very cautious in pushing through legislation with relation to public order and internal security which did not have a parliamentary consensus behind it.'(35) Voorbeeld hiervan was het optreden van ambtenaren op het Home Office, die beducht waren voor de neiging tot hard ingrijpen bij de militair geschoolde authorities binnen politie en security offices.(35) Binnen Home Office legden Gilmour (1932-5) en Samuel Hoare (1937-9) het oor vooral te luister bij de Metropolitian Police Commissioners (hardliners), terwijl Simon (1935-7) en John Anderson (1939-40) de liberale koers van Home Office officials volgden. Aan het verbieden van paramilitaire organisaties ging een comparative survey van ontwikkelingen in Europa vooraf; de Zweedse wetgeving sloot het beste bij UK aan en werd dus overgenomen.(36) Trenchard voer een eigen koers en lag geregeld overhoop met het Home Office, administrative lightweights hadden het volgens hem daar voor het zeggen. Trenchard stelde in 1934, begin 1934 voor om de BUF te verbieden, zijn voorganger had eerder hetzelfde verzoek ingediend (1920-1928; Gen. Horwood), maar HO voelde hier weinig voor, as long as the expression of extremist beliefs in itself did not break the law.(37) Regulations might drive those organisations underground which made them harder to surveil.(37-8) Trenchard wanted regulations in order to curb fascist meetings since they absorbed too much time and efforts from his already strained police corps. He also feared that the police would be seen as protecting fascists.(38) Trenchard wanted the police to be given powers to enter meetings in order to prevent disorder. And he feared that lack of action would be used by the communistis to stress their cause.(38) Eventually, just before his retirement, Trenchard argued for a ban on fascist processions.(38) Trenchard werd in 1935 opgevolgd door Sir Philip Game die de post tot juni 1945 zou bekleden en nog meer dan Trenchard een afkeer van de fascisten had. Hij zou voorstellen doen 'to outlaw political anti-semitism' en pleitte voor een verbod op de fascist movement.(38) Game slaagde erin om de ban against political processions in the East End van kracht te laten zijn tot WOII, maar een poging om de ban uit te laten strekken tot heel Londen mislukte.(38-9) Politie moest schipperen, of optreden tegen beledigingen van fascisten aan het adres van joden (met het risico van ordeverstoring) of de provocatie negeren, wat was 'a greater threat of disturbance'.(39) In November 1933 werd door Home Office en Trenchard in overleg met MI5 besloten intelligence te verzamelen over de fascisten [vgl NL], eerder al was dit gebeurd voor de communisten.(40) Trenchard vond het een heel lastig vraagstuk: fascisten waren meer dan communisten geneigd zich neer te leggen bij police requests en hielden de autoriteiten ook van hun plannen op de hoogte; communisten namen ten opzicht van de autoriteiten juist een vijandige houding aan. Tegelijkertijd kozen de fascisten dan weer wel communistische of joodse buurten uit voor hun acties.(40) Autoriteiten was er veel aan gelegen om de suggestie te vermijden dat maatregelen voortvloeiden uit 'pressure from street politics'.(44) Tegelijkertijd had een organisatie als de National COuncil for Civil Liberties via Labour en Lib MPs wel degelijk invloed op het beleid, temeer daar de overheid ernaar streefde consensus te creeren over het beleid en dus ook naar Lab. en Lib. luisterde. [Zie ook Clark, die stelt dat dit aspect altijd over het hoofd gezien is] Volgens Thurlow waren de autoriteiten 'equally concerned with preserving civil liberties as their critics', they were hesistant to change the law. Thurlow explains the fact that it took until 1936 for the authorities to limit civil liberties out of the fact that authorities were willing to take the opinion of the opposition, legal advisers (Attorney-General Sir Thomas Inskip) in account.(46) Eventually, the Battle of Cable Street, preparations for a hunger march and the abdication crisis catalyzed the implementation of legislation which had long been subject of debate.(46) Clause van de PO Bill die het meest gebruikt zou worden om vervolging in te stellen was die van abusive words and behaviour, hiervoor werden voor leden van extreemlinkse groepen opgepakt.(46) PO Bill was een succes: 'proved adequate in containing the problem posed by British fascist provocation in the later 1930s.'(46) Falen van BUF had ook te maken met het feit dat de partij werd gezien als 'an undesirable foreign import and alien to the liberal, pluralistic political culture'(49) Conclusie: 'political violence in the 1930s was relatively easily contained by the authorities'.(50) Peak van BUF lag in zomer 1934 met tussen 40 en 50k leden.(50)