Vitreous humour – routine or alternative material for analysis in forensic medicine

Abstract

Biological materials used in toxicological analyses in forensic medicine traditionally include blood, urine and vitreous humour. Forensic use of the vitreous body is mostly due to the need to assess the endogenous concentration of ethyl alcohol in the process of human body decomposition. The vitreous body is an underestimated biological material, even though its biochemical properties and anatomical location make it suitable for specific forensic toxicology tests as a reliable material for the preparation of forensic expert opinions. Based on the available literature the paper gathers information on the biochemical structure of the vitreous body, ways to secure the material after collection and its use in postmortem diagnostics. Specific applications of the vitreous humour for biochemical and toxicological tests are discussed, with a focus on its advantages and limitations in forensic medical assessment which are attributable to its biochemical properties, anatomical location and limited scientific studies on the distribution of xenobiotics in the vitreous body. Materiały biologiczne wykorzystywane w analizach toksykologicznych w medycynie sądowej to zazwyczaj krew, mocz oraz ciało szkliste oka. Wykorzystanie do badań ciała szklistego oka spowodowane jest koniecznością oceny stężenia endogennego alkoholu etylowego w zwłokach będących w stanie rozkładu gnilnego. Ciało szkliste jest niedocenianym materiałem biologicznym, który ze względu na swoje właściwości biochemiczne oraz umiejscowienie anatomiczne może z sukcesem służyć do niektórych badań w toksykologii sądowej, stanowiąc wiarygodny materiał do opiniowania. W niniejszej pracy na podstawie dostępnej literatury zebrano informacje na temat budowy biochemicznej ciała szklistego oka, sposobu jego zabezpieczenia do badań oraz wykorzystania w diagnostyce pośmiertnej. Omówiono zastosowanie ciała szklistego do badań biochemicznych i toksykologicznych, wskazując na zalety i ograniczenia w opiniowaniu sądowo-lekarskim wynikające z właściwości biochemicznych, anatomicznego umiejscowienia oraz małej liczby opracowań naukowych na temat dystrybucji ksenobiotyków w tym materiale biologicznym.