İzmir’deki Aile Hekimliği Asistanlarının Çocuk İstismarı ve İhmali Konusundaki Bilgi Düzeylerinin Değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı çocuk istismar ve ihmali konusunda İzmir’deki aile hekimliği araştırma görevlilerinin bilgi düzeyleri ve ilişkili faktörlerin belirlenmesidir. Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı kesitsel tipte olan bu çalışma 15.04.2018–15.10.2018 tarihleri arasında İzmir ilinde Aile Hekimliği anabilim dalında asistanlık eğitimi veren 4 hastanede gerçekleştirilmiştir. Çalışmada 17 soruluk sosyodemografik veri anketi ve hekimlerin çocuk istismarı ve ihmali konusunda bilgi düzeylerini belirlemek amacıyla “Çocuk İstismarı ve İhmali Bilgi Testi” kullanılmıştır. İstatistiksel analiz SPSS Statistics Ver. 22.0 programı ile yapıldı. İstatistiksel analiz sonuçlarının değerlendirilmesinde p< 0.05 anlamlı farklılığın göstergesi olarak kabul edildi. Bulgular: Çalışmaya 88’i (%67,7) kadın, 42’si (%32,3) erkek olmak üzere toplam 130 aile hekimliği araştırma görevlisi katıldı. Katılımcıların yaş ortalaması 27,8±2,5 idi. Tıp fakültesinde çocuk istismarı ve ihmali eğitimi alanların ortalama puanı (35,08±3,74) tıp fakültesinde çocuk istismarı ve ihmali eğitimi alamayanların ortalama puanına (32,73±7,0) göre daha yüksek bulundu. Çalışmamıza katılan asistanlardan 19’u (%14,6) meslek hayatı boyunca çocuk istismar vakası tespit ettiği ve tespit eden hekimlerin %78,9’unun en çok “bildirim yapma ve yasal süreç” konusunda zorlandıkları belirlendi. Çalışmamızdaki hekimlerin %50,7’sinin çocuk istismarı ve ihmali hakkında kendilerini yetersiz gördüğü, 126’sının (%96,9) çocuk istismarı ve ihmali hakkında bilgilenme ihtiyacı duyduğu saptandı. Kadınların “Çocuk İstismarı ve İhmali Bilgi Testi”nden aldıkları ortalama puan (34,75±4,95) erkeklerin ortalama puanına (31,8±7,0) göre daha yüksek saptandı ve istatiksel olarak anlamlı bulundu (p=0,014). Sonuç: Aile hekimleri biyopsikososyal yaklaşım modeli ile önemli bir halk sağlığı sorunu olan çocuk ihmali ve istismarı ile mücadelede üzerine düşen görevlerini yerine getirmelidir. Aile hekimlerinin bu görevi etkin ve etkili bir şekilde yerine getirebilmeleri için, mezuniyet öncesi ve sonrasında gerekli eğitimler verilerek bu konudaki bilgi ve duyarlılık düzeyleri artırılmalıdır.