Türkiye’de Erken Çocukluk Döneminde Baba Çocuk İlişkisi Konusunda Hazırlanan Lisansüstü Tezlerin İncelenmesi

Abstract

Çocukların sağlıklı yetişkinler olmaları, sağlıklı ilişkilerin olduğu bir aile ortamında büyümelerine bağlıdır. Çocuklar birçok beceriyi ebeveynlerini gözlemleyerek ve onlardan yardım ve destek alarak öğrenirler. Çocukların gelişiminde anneler kadar babaların katkısı da çok büyüktür. Erken çocukluk döneminde çocuklar babalarının kendilerini izlemelerinden, fikir vermelerinden, yeni şeyler öğretmelerinden, onlarla oynamaktan, kısacası babalarıyla birlikte olmaktan keyif almaktadırlar. Ayrıca bu dönemde babalarıyla birlikte olan çocuklar gelişimleri için gerekli olan birçok bilgiyi, beceriyi ve duygusal desteği elde etmektedirler. Baba çocuk ilişkisinin hem nitelik, hem de nicelik olarak anne çocuk ilişkisinden farklıdır. Araştırmacılar, babanın özellikle erkek çocuğun erkeksi davranışları kazanması açısından önemli olduğunu ortaya koymakta ve erkek çocukların babaları ile özdeşleşerek erkek gibi davranmayı öğrendiklerini ileri sürmektedirler. Bu doğrultuda baba- çocuk ilişkisinin niteliğinin çocuğun birçok alandaki gelişiminin desteklenmesi açısından önemli bir yere sahip olduğu ifade edilebilir. Dolayısıyla bu çalışmada, Türkiye’de erken çocukluk eğitimi alanında 2008-2017 yılları arasında baba-çocuk ilişkisi konusunda yapılmış lisansüstü tezlerin incelenmesi amaçlanmıştır. Yapılan analizler sonucunda; ilgili tarihler arasında baba-çocuk ilişkisi konusunda 15 yüksek lisans, 5 doktora tezi olmak üzere toplam 20 tane lisansüstü tez yapıldığı, tezlerde en fazla tarama modelinin benimsendiği, en fazla lisansüstü tezin 2016 yılında tamamlandığı ve en fazla tezin Gazi Üniversitesi’nde yapıldığı belirlenmiştir.